:: نغمه محمد (ص) (محمد اخگری)

نغمه محمد: نگاهی به تاثیرپذیری گوته از شخصیت حضرت محمد (ص) نوشته محمد اخگری

دکتر حمید ایماندار عضو هیات علمی بخش علوم قرآن و فقه دانشگاه شیراز

یکی از بزرگترین فرزانگان و هنرمندان اروپا، شاعر بلند آوازه آلمانی، یوهان ولفگانگ گوته است که یکی از جنبه های اعجاب آور شخصیت و برخی از آثار او شناخت قابل توجه او نسبت به مشرق زمین به ویژه اسلام و قرآن و شیفتگی او نسبت به پیامبر اکرم (ص) را نشان می دهد.

او همچنین علاقه خاصی به فرهنگ و ادب و هنر ایران داشته و ستایش فوق العاده اش نسبت به حافظ و دیوان او زبانزد است. بخشی از این اثر پذیری و شناخت در اثر مهم و مشهور او دیوان شرقی - غربی آمده است. اثری که تا کنون سه بار به فارسی ترجمه شده و همچنان جا دارد که درباره آن از زوایای گوناگون پژوهش و نگارش صورت گیرد.

کتاب حاضر با عنوان «نغمه محمد (ص)» نمونه ای دیگر از تاثیر پذیری گوته از فرهنگ اسلامی است. این اثر یکی از اشعار زیبا و شکوهمند گوته در ستایش پیامبر اسلام (ص) است و تا آن جا که می دانیم به فارسی ترجمه نشده بود و این امر با وجود گذشت دو قرن از زمان سرایش آن جای تعجب و البته تأسف فراوان دارد.

در دوره ای که هنوز در مغرب زمین ضد اسلام تبلیغ می شود، گوته اسلام و فرهنگ اسلامی را می ستاید و از اندیشه توحید در مکتب اسلام و پیامبر آن تجلیل می کند. به تعبیر پروفسور شیمل، گوته در پایان دوره ای قرار گرفته که شرق اسلامی علی رغم همه مخاصمات، فرهنگ مغرب زمین را بارور ساخته است. لذا این اثر به دنبال آن نیست که گوته را مسلمان جلوه دهد و یا بخواهد پیش داوری ها، ناروایی ها و نارسایی هایی را که طی قرون مختلف از سوی غرب بر اسلام وارد شده است، و متأسفانه در عصر حاضر نیز هم چنان این روند ادامه دارد، نادیده انگارد بلکه می کوشد نشان دهد که مغرب زمین آنگاه که از دایره تنگ تعصبات و پیش داوری ها بیرون آمده، توانسته است از فرهنگ اسلامی بهره مند شده و ابعادی از آن را شناخته و حتی بشناساند

در شعر نغمه محمد (ص) گوته در گفتگویی از زبان حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س)، پیامبر اسلام (ص) را به رودی تشبیه می کند که از کوهساران سرچشمه گرفته تا به اقیانوس برسد.
در این کتاب همچنین به پیشینه و تاریخچه پیش داوری ها و برداشت های متفکران غربی درباره اسلام و پیامبر (ص) گرامی پرداخته شده است.

کتاب نغمه محمد (ص) نوشته محمد اخگری در سال 1386 از سوی انتشارات دفتر نشر معارف در 132  صفحه  به چاپ دوم رسیده است.