:: امام حسین ع

پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم در شأن سید الشهدا امام حسین علیه السلام فرمودند:

«حسینٌ منِّي وأنا من حسینٍ أحبَّ اللهُ من أحبَّ حُسيناً حُسينٌ سِبطٌ مِنَ الأسباطِ» (ابن ماجه، بی تا، ج1، ص101 و ابن قولویه، 1356، ص52)

اعتبار و مدلول روایت

روایت بالا از احادیث پیامبر در شأن امام حسین علیه السلام است که بر سر در حرم امام حسین نگاشته شده است. این روایت در منابع معتبر شیعه و اهل تسنن نقل شده است. بیشتر منابع اهل سنت این روایت را به نقل از ابن ابی شیبه که در نزد علمای اهل سنت موثق است، نقل کرده اند. نقل این حدیث در سنن ابن ماجه  و صحیح ترمذی که از صحاح سته و مورد قبول اهل تسنن است حکایت از آن دارد که این حدیث در نزد اهل سنت مورد اطمینان و مورد قبول است. شیعه نیز در منابع متعددی این حدیث را نقل کرده است که کهن ترین منبع شیعی که حدیث در آن نقل شده است کتاب کامل الزیارات ابن قولویه است. بنابراین شیعه و اهل تسنن بر صحت این روایت متفقند.

اما در بحث دلالت روایت عبارت «حسین منی وأنا من حسین» به محبت شدید بین پیامبر و امام حسین، وحدت هدف و روش ایشان و رسالت آنان در راه پاسداری از دین خداوند اشاره دارد و قیام امام حسین با توجه به این وحدت در راه اثبات و احیای شعائر جدش پیامبر بود(حسینی فیروز آبادی، 1428، ص318). بنابراین محبت پیامبر به امام حسین یک محبت ساده پدر و فرزندی نبوده است بلکه حاکی از یگانگی عمیق روحی و اتصال معنوی رسول الله با امام حسین است که وصایت و امامت امام حسین در امتداد نبوت خاتم است.

عبارت دوم «أحبَّ الله من احبَّ حسینا» دلالت دارد نتیجه دوست داشتن حسین محبوب شدن در درگاه الهی است. اسلام خانه ای است که اساس و شالوده آن حب اهل بیت است. روایتی را امام صادق علیه السلام از پیامبر بیان می فرمایند: «لِکُلِّ شیءٍ أساسٌ وَأساسُ الإسلامِ حُبُّنَا أهلَ البَيت» (تحف العقول، 1389، 99) هر چیزی اساسی دارد و اساس اسلام محبت به ما خاندان است. بنابراین محبت به امام حسین که قطعا تبعیت از حسین را در بر دارد منجر به محبوب شدن در نزد خداوند می شود.

اما دلالت عبارت آخر که می فرماید «حُسين سبطٌ منَ الأسباط» بدین معناست که امام حسین وصی پیامبر خاتم است و همچنین امام حسین به جهت آن که نسل سایر امامان و اسباط پیامبر خاتم از او ادامه پیدا می کند  از جایگاهی ویژه و ممتاز برخوردار است.

منابع

1. ابن ماجه، ابوعبدالله محمد بن یزید قزوینی، (بی تا)، سنن، ج1، بی جا، نشر مکتبه ابن المعاطی.
2. ابن قولویه، جعفر بن محمد، (1356)، کامل الزیارات، نجف: مرتضویه
3. حسینی فیروزآبادی، مرتضی، (1428)، فضائل الخمسه من الصحاح السته، بیروت: المجمع العالمی لاهل البیت.
4. ابن شعبه، حسن بن علی، (1389)، تحف العقول عن آل رسول، ترجمه علی اکبر میرزایی، قم: صالحان.