:: شیخ محمد عطار نیشابوری

شیخ (فریدالدین) محمد عطار نیشابوری هم درباره حضرت محمد(ص) شعر معروفی دارد که راوی صحبت‌های جبرئیل با این حضرت است که از ایشان می‌خواهد به معراج بیاید و به دیدار پیامبر پیشین بشتابد.

عطار چنین می‌سراید:

یک شبی در تاخت جبریل امین                گفت ای محبوب رب العالمین

صد جهان جان منتظر بنشسته‌اند             در گشاده دل بتو در بسته‌اند

هفت طارم را ز دیدارت حیات                 تا برآیی زین رواق شش جهات

انبیا را دیده ها روشن کنی                     قدسیان را جانها گلشن کنی

اول آدم را که طفل پیرزاد                      برگرفت از خاک و لطفش شیر داد

بود آدم بی پدر بی مادری                       او بپروردش زهی جان پروری

حله پوشیدش از عریان خویش                چیست عریان یعنی از ایمان خویش

اولش اسما همه تعلیم داد                      وز مسمی آخرش تعظیم داد

بعد از آن در صدر شد تدریس را          درس ما اوحی بگفت ادریس را

در مصیبت نوح راتصدیق کرد                  نوحه شوق حقش تعلیق کرد

روی از آنجا سوی ابراهیم داد                 صد سبق از خلتش تعلیم داد

در عقب یعقوب را درمانش داد               درد دین را کلبهٔ احزانش داد

سوی یوسف رفت هم سیر فلک               وز ملاحت کرد حسنش خوش نمک

سوی اسماعیل شد جانیش داد                کشته بود از عشق قربانیش داد

کار موسی را بسی غورش نمود                برتر از صد طور صد طورش نمود

از نبی داود را صد راز گفت                    سر مکنون زبورش باز گفت

پس سلیمان رادران سلطان سری             داد در شاهی فقر انگشتری

کرد ایوب نبی را نومحل                          ملک کرمان با بهشتش زد بدل

رهبر یونس شد از ماهی بماه                  کردش از مه تا بماهی پادشاه

تشنه او بود خضر پاک ذات                    بر لبش زد قطرهٔ آب حیات

چون سر بریده یحیی بدید                      با حسین خویش در سلکش کشید

سوی عیسی آمد و مفتیش کرد                در هدایت تا ابد مهدیش کرد

دوکمان قاب قوسین ای عجب                  در هم افکندند از صدق و طلب

چون چنین عقدیش حاصل شد ز دوست   قول و فعلش جمله قول و فعل اوست